สวรรค์ลิขิตรัก ตอนที่ 2

สวรรค์ลิขิตรัก ตอนที่ 2 

พลัดเข้าภพเซียน

“นาง....เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาหรือนี่?”

            ก้อนหินเมฆขาวก่อตัวขึ้นเป็นแท่นข้ามภพเซียน ลอยสงบนิ่งอยู่ท่ามกลางทะเลเมฆ  ปลายด้านหนึ่งของแท่นเชื่อมติดกับสะพานรุ้งข้ามภพเซียน   แสงงามงดดุจอัญมณีแพรวพราวระยิบระยับหาที่เปรียบมิได้  นกกระเรียนขาวจำนวนหนึ่งกระพือปีกอย่างสง่างามอยู่กลางเวหา พร้อมกับส่งเสียงเจื้อยแจ้วอย่างสบายอารมณ์บินห่างออกไป

            บนแท่นข้ามภพเซียนมีสองผู้เฒ่าหนึ่งสูงหนึ่งเตี้ยยืนอยู่   ทั้งสองสวมเสื้อคลุมหลวมกว้างตัวยาวสีขาวคล้ายไหมไม่เหมือนไหม คล้ายแพรไม่เหมือนแพร  แขนเสื้อยาวปลิวสะบัดไปตามลมเบา ๆ   ยังมีคิ้วสีขาวยาวถึงขากรรไกรปลิวไหว  ดูมีลักษณะคล้ายผู้บำเพ็ญพรตอยู่มาก  เพียงแต่ว่าเวลานี้สีหน้าของทั้งสองกลับราวกับเห็นผี  ไม่มีท่าทีของความเป็นอิสระเสรีและเบิกบานใจอันเป็นลักษณะยามปกติของเหล่าเซียนเลย

            อันนี้จะโทษทั้งสองก็ไม่ได้  เสวี่ยซงกับอิ๋นซงรับหน้าที่ดูแลจัดการเรื่องราวในตำหนักชักนำเซียนที่แดนอุดรมาสามหมื่นปีแล้ว  เป็นครั้งแรกที่รับเอามนุษย์ธรรมดาจากสะพานข้ามภพมายังภพเซียน

            สะพานข้ามภพเซียน ก็อย่างที่ชื่อบอกไว้คือมีแต่คนที่กลายเป็นเซียนเหาะได้เท่านั้นจึงจะข้ามไปได้  คนธรรมดาบนโลกไม่มีทางเห็นความคงอยู่ของสะพานนี้ได้   ด้วยอำนาจมนตราของภพเซียนที่ผนึกกั้นภพไว้ยิ่งมิอาจเป็นไปได้ที่มนุษย์ธรรมดาจะเหยียบย่างลงบนบันไดแม้แต่ก้าวเดียว

            “นางขึ้นมาถึงสะพานได้อย่างไร?” เสวี่ยซงผู้มีรูปร่างเตี้ยพึมพำออกมาด้วยความสงสัย  เขานั่งยอง ๆ ยื่นนิ้วมือที่อ้วนสั้นออกมาจิ้มลงตรงหว่างคิ้วของถังเหมี่ยว

            ถังเหมี่ยวที่อยู่ในอาการสลึมสะลือรู้สึกทันทีว่าเหมือนมีก้อนน้ำแข็งวางไว้ตรงหว่างคิ้ว  จึงขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยสบาย  คิ้วเรียวสวยราวกับไผ่สองเส้นชี้ขึ้นอย่างเดือดดาล   ดูเหมือนกำลังหงุดหงิดใจที่มีคนมากวนให้ตื่น! ถังเหมี่ยวยังหลับตาปี๋ทนเอา ถ้ายังขืนมากวนเธอให้ตื่นอีก  เธอจะลุกขึ้นไปฟาดซะ!

            พลังวิเศษสายหนึ่งสะท้อนกลับออกมาจากหน้าผากเธอ  เสวี่ยซงไม่คาดคิดมาก่อนว่ามนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งจะมีอิทธิฤทธิ์เช่นนี้    จึงผงะหงายไปอย่างไม่รู้ตัว  และเนื่องจากใช้พลังมากไปบวกกับศูนย์ถ่วงไม่สมดุลย์   ร่างกายที่กลมกลิ้งเลยล้มก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้น  เขามองสาวน้อยอ่อนวัยที่อยู่บนพื้นนางนี้อย่างประหลาดใจจนพูดไม่ออกอยู่ครึ่งค่อนวัน

            อิ๋นซงที่สูงชะลูดราวกับต้นไผ่กลับไม่ได้สังเกตถึงพลังวิเศษที่พุ่งออกมาจากหน้าผากของถังเหมี่ยว  เขาออกจะเยาะเย้ยอยู่ในใจว่า  ท่านพี่เสวี่ยซงอยู่ในภพเซียนมาก็ตั้งนานเสียเปล่า ดันเห็นว่ามนุษย์ธรรมดาเป็นปีศาจไปเสียแล้ว พอเห็นก็ตะลึงไปเลย 

คนผู้นี้ก็คือผู้ที่อิ๋นซงไปลากลงมาจากสะพานข้ามภพ  ดังนั้นเขารู้สึกว่าตัวเองมีหน้าที่จะต้องอธิบายสักหน่อย   เขาอึก ๆ อัก ๆ แล้วพูดว่า
            “ผู้น้องจับยามสามตาพอได้เวลาก็เปิดประตูสวรรค์  พอดีเห็นหญิงสาวนางหนึ่งร่วงตกลงมาที่สะพาน  มนุษย์ธรรมดาไหนเลยจะเหยียบย่างบนสะพานข้ามภพได้ล่ะ?  ผู้น้องจึงเข้าใจไปว่านางก็คือมนุษย์ผู้กลายเป็นเซียนที่เหาะขึ้นมาแล้วพวกเราต้องมาคอยรับในวันนี้  จึงปิดประตูสวรรค์แล้วก็คว้านางมา.....ใครจะทราบ....กลับกลายเป็นมนุษย์ธรรมดาที่บังเอิญมีวาสนาขึ้นสะพานมาพอดี   ส่วนผู้กลายเป็นเซียนที่เหาะขึ้นมานั้นดวงวิญญาณกลับแตกซ่านสลายอยู่นอกประตูสวรรค์ไปแล้ว”

            พอได้ยินคำพูดสุดท้าย  เสวี่ยซงตื่นตัวขึ้นมาในทันใด  เขาคลานกุกกักขึ้นมาจากพื้นแล้วถามอย่างร้อนรน “แล้วเซียนที่เหาะขึ้นมาคนนั้นก่อนที่ดวงวิญญาณจะแตกซ่านสลายกระจายไป  ดวงวิญญาณของนางอาจจะลอยเข้ามาในประตูหรือเปล่า?”

            อิ๋นซงเหลือบมองเสวี่ยซงด้วยสายตาประหลาดพิกล   กระแอมกระไอให้โล่งคอแล้วตอบ “พี่เสวี่ยซงลืมไปแล้วหรือ  เวลาที่เปิดปิดประตูภพเซียน  ผนึกมนตราที่กั้นภพจะสำแดงอานุภาพอย่างรุนแรง เซียนที่เหาะขึ้นมาผู้นั้นหากไม่สามารถเหยียบย่างขึ้นบนสะพานข้ามภพได้  เนื้อหนังมังสาตลอดจนดวงวิญญาณจะสูญสลายกลายเป็นเถ้าไปในพริบตาที่ประตูปิด”

            คำพูดของอิ๋นซงประหนึ่งสายฟ้าฟาดโสตประสาทจนหูทั้งสองดับ  ความหวังใยสุดท้ายมลายหายหมดสิ้น  ในหัวมีเสียงสะท้อนดังหึ่ง ๆ  เสวี่ยซงรำพึงรำพันออกมา “ข้ากำชับเจ้าน้อยไปประโยคหนึ่ง....เจ้ารู้หรือเปล่าว่าวันนี้เซียนที่เหาะขึ้นมาให้เรามาคอยรับผู้นั้นคือใคร? ก็คือเทพธิดาคุมพลังน้ำผู้ถูกทำโทษลดชั้นลงไปเผชิญวัฏฏะสงสารยังโลกมนุษย์”

            อิ๋นซงเอียงหัวแล้วเอียงหัวอีก ถามอย่างลังเลว่า  “เทพธิดาคุมพลังน้ำคนไหน?” 

            เสวี่ยซงถอนหายใจยาวอย่างคับแค้นแน่นอก  “ก็ต้องเป็นเทพธิดาที่ทำหน้าที่ดูแลน้ำซึ่งจุติมาจากครรภ์ฤทธีของธารช้างเผือกคนนั้น...หลงปิงอวี้!....หลงปิงอวี้คนที่องค์รัชทายาทแดนปัจฉิมไม่เสียดายที่จะตั้งทัพที่ธารช้างเผือกเพื่อปกป้องชีวิตของนาง...!   วันนี้ตรงกับระยะเวลาที่นางลงไปเวียนว่ายตายเกิดครบสิบชาติแล้วกลายเป็นเซียนเหาะกลับขึ้นมาพอดี”

            อิ๋นซงราวกับโดนกระบองทุบหัว ยืนเซ่ออยู่กับที่

ผู้ดูแลตำหนักทั้งสองแม้ปกติจะเอาแต่หมกตัวอยู่ในตำหนักชักนำเซียนเพื่อเสพย์สุขสำราญไปวัน ๆ ไม่ถามไถ่เรื่องราวต่าง ๆ ในแดนเซียน  แต่เรื่องใหญ่โตของภพเซียนกลับยังคงรู้กระจ่างชัด  อิ๋นซงเข้าใจในบัดดลว่าความหุนหันของตนได้ก่อเรื่องราวพิบัติภัยใหญ่หลวงอย่างไรขึ้นแล้ว

            แดนปัจฉิมกับแดนอุดรเกือบก่อสงครามกันเพราะเรื่องงานแต่งงาน  เพื่อหลงปิงอวี้แล้ว องค์รัชทายาทถึงกับยอมลดทิษฐิ  รับปากแต่งงานกับองค์หญิงจีอิ๋งแห่งแดนอุดรเพื่อยกให้องค์หญิงเป็นพระชายาเอกของรัชทายาท แต่มีเงื่อนไขว่าเมื่อหลงปิงอวี้ผ่านพ้นมหันตเคราะห์กลับมาแล้ว  ต้องแต่งตั้งให้เป็นพระสนมและแต่งกับเขาด้วยพร้อมกัน

มหาเทพแดนอุดรเพื่อเห็นแก่สันติสุขแห่งภพเซียนเป็นสำคัญ  จึงหว่านล้อมให้องค์หญิงยอมรับเงื่อนไขอย่างสงบ  ฝ่ายมหาเทพแดนปัจฉิมเพื่อไม่ให้เกิดเรื่องขึ้นอีก  รีบจัดการกับโอรส  โดยใช้สุราวิเศษฤทธิ์ร้อนแรงหลิงหัวฉงกาหนึ่งมอมซีอวี๋ฮ่าวจนเมามาย  แล้วส่งไปคุมตัวไว้ที่ใต้ทะเลอนธการ  เพียงรอให้หลงปิงอวี้ผ่านมหันตภัยได้แล้วสำเร็จเป็นเซียนเหาะกลับขึ้นมา จึงจะปล่อยซีอวี๋ฮ่าวออกมา

            เผชิญเคราะห์ภัยในวัฏฏะสิบชาติของโลกมนุษย์  เทียบกับภพเซียนเพียงแค่ไม่เกินร้อยวัน

            ตอนนี้ผ่านไปสามเดือนแล้ว หลงปิงอวี้ไปเวียนว่ายตายเกิดในโลกมนุษย์สิบชาติครบแล้วจึงได้กลับเป็นเซียนโดยบริบูรณ์ ผลสุดท้ายกลายเป็นว่ากระทั่งสะพานข้ามภพยังไม่ทันได้เหยียบ ดวงวิญญาณกลับแตกซ่านสลายกลายเป็นธุลี

            อิ๋นซงตกตะลึงไปพักใหญ่   ปากคอค่อย ๆ ขม  ทว่ายังคงกอดความหวังอยู่ใยหนึ่ง กล่าวว่า “หญิงสาวสามัญคนนี้กับหลงปิงอวี้แม้จะอยู่คนละมิติ ทว่ากลับบังเอิญตกลงมาในช่วงที่ประตูสวรรค์เปิดพอดี  นางได้ขึ้นถึงสะพานข้ามภพ ส่วนหลงปิงอวี้กลับสลายกลายเป็นเถ้าธุลี  แม้ข้าอาจปิดประตูเร็วไปนิดหนึ่ง แต่หลงปิงอวี้ไร้วาสนาเซียนนั่นก็เป็นชะตาฟ้าลิขิต  เมื่อฟ้ากำหนดเช่นนี้  ซีอวี๋ฮ่าวนั่นก็คงไม่มีอะไรจะว่าได้  พวกเราอย่างมากสุดก็แค่โดนคาดโทษฐานไม่ตรวจตราให้ดี  รับคนมาผิดก็เท่านั้นเอง”

            เสวี่ยซงแหงนมองอิ๋นซงที่สูงกว่าตัวเองถึงสองช่วงศีรษะ  โกรธจนหน้าเขียว  กระโดดโลดเต้นร้องว่า “ดูแลตำหนักชักนำเซียนมาสามหมื่นปี  เจ้าเคยเห็นผู้บำเพ็ญเซียนสักกี่คนที่ไม่ต้องผ่านคราเคราะห์มหันตภัยโดนอสนีสวรรค์ผ่าร่าง   โดยเฉพาะองค์มหาเทพของสองแดนให้ความสำคัญกับหลงปิงอวี้อย่างที่สุด  ถึงได้มีโองการให้พวกเราสองคนเปิดประตูสวรรค์รับนางให้ขึ้นสะพานข้ามภพเข้าสู่ภพเซียนอย่างปลอดภัย   ต่อให้หลงปิงอวี้ไร้ซึ่งวาสนากับภพเซียน  มหาเทพทั้งสองแดนจะคิดอย่างนี้ไหม?  ทั้งสององค์ต้องคิดว่าพวกเราสองคนหลังจากรับคนมาผิดจึงรีบปิดประตูสวรรค์ถึงได้ก่อให้เกิดสถานการณ์เช่นนี้  เป็นผู้ดูแลตำหนักชักนำเซียนเมื่อรับคนมาผิดจะต้องรับโทษทัณฑ์เช่นไร?  อย่างมากขึ้นแท่นประหารเซียนโดนโบยอิทธิฤทธิ์เสื่อมถอย เนรเทศไปอยู่แดนกันดารในไตรโลกให้บำเพ็ญเพียรอย่างแสนลำเค็ญ  แต่วันนี้รับคนมาผิดแล้วผลลัพธ์กลับจะไม่เหมือนกัน  หากสองมหาเทพกริ้วขึ้นมา พวกเราตาเฒ่าสองคนในอนาคตจะยังจะมีวันดี ๆ กันอีกหรือ?”

            ล่วงเกินมหาเทพของสองแดนแล้ว ที่แย่หนักคือล่วงเกินซีอวี๋ฮ่าวผู้นั้น....ผู้ซึ่งกล้ายกทัพไปข่มขู่มหาเทพแดนอุดร ผู้ทำให้มหาเทพแดนปัจฉิมพิโรธจนแทบเป็นลมไป  ยังจะมีอะไรที่เขาไม่กล้าทำ?

อิ๋นซงสยิวกายอย่างหนาวเหน็บ   ค่อย ๆ พูดว่า “นางตกจากหน้าผาก็ควรจะนับว่าเป็นคนตายไปแล้ว  มิสู้ทำลายดวงวิญญาณของนางให้แหลกสลาย  ปิดบังความผิดพลาดเรื่องรับหญิงมนุษย์ธรรมดาเข้ามาภพเซียนนี้ไว้   มหาเทพไม่ทรงทราบถึงต้นสายปลายเหตุของเรื่องนี้  ก็คงจะคิดว่าหลงปิงอวี้กับภพเซียนไม่มีวาสนาต่อกัน  กระทั่งสะพานข้ามภพยังขึ้นมาไม่ได้  ก็คงจะโทษว่าเราทั้งสองไม่ได้แล้ว”

            เสวี่ยซงจ้องอิ๋นซงอยู่พักหนึ่ง ค่อยถอนใจยาว  “ข้าเพิ่งจะตรวจคัพภะวิญญาณของนาง  ตอนหลงปิงอวี้กายเนื้อสลายเป็นเถ้าธุลีดวงวิญญาณแตกซ่านสลายนั้น  ได้ประจุดวงจิตเสี้ยวหนึ่งกับพลังฤทธีทั้งหมดของนางอัดเข้าไปในร่างมนุษย์หญิงผู้นี้    ดังนั้นมนุษย์หญิงผู้นี้ถึงได้ขึ้นสะพานข้ามภพอย่างปลอดภัย  ตอนนี้ถ้าทำลายดวงวิญญาณนางให้แหลกสลาย  ดวงจิตเสี้ยวสุดท้ายของหลงปิงอวี้ก็จะไม่อาจฟื้นคืนกลับมาได้  ภายหน้าหากถูกซีอวี๋ฮ่าวรู้เข้าว่าพวกเราทำลายดวงจิตเสี้ยวสุดท้ายของหลงปิงอวี้   เขายังจะปล่อยพวกเราไว้หรือ?  เขาคงจะยึดหลักความเป็นธรรม เผาจิตวิญญาณของพวกเราให้มอดไหม้  คิดหรือว่ามหาเทพทั้งสองแดนจะช่วยพูดให้พวกเรา?”

             เหงื่อค่อย ๆ หยดจากหน้าผากของอิ๋นซง  คิดอยู่นานสองนาน ในที่สุดก็พบอย่างหมออาลัยตายอยาก ว่าตนเองไม่เพียงแต่รับคนมาผิด  ที่รับมายังเป็นเผือกร้อนลวกมืออีกต่างหาก  อิ๋นซงมองเสวี่ยซงอย่างกระวนกระวาย หน้าตาเหยเกใกล้จะร้องไห้  “พี่ใหญ่ เช่นนั้นท่านว่าควรทำอย่างไรดี? หรือว่าต้องเล่าความจริงออกมา? ผ่านไปอีกพันปีผู้น้องก็จะได้เลื่อนขึ้นเป็นเซียนเทพแล้วนะ  โดนโบยจนอิทธิฤทธิ์เสื่อม  ที่บำเพ็ญเพียรมาอย่างแสนลำบากหลายพันปีมิเท่ากับเสียแรงเปล่าแล้วหรือ?”

            อิ๋นซงต้องรับผิดชอบ เสวี่ยซงก็หนีไม่พ้น เขาเองก็ไม่อาจตัดใจยอมสละผลของการบำเพ็ญเพียรของตนได้เหมือนกัน

            เสวี่ยซงเอามือไพล่หลังยืนหมุนไปหมุนมาบนแท่นข้ามภพอยู่ครู่หนึ่ง  ในที่สุดก็ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด “ในเมื่อต้องปิดบังเรื่องนี้  ทั้งยังไม่อาจทำลายดวงวิญญาณของนางได้....”

            อิ๋นซงตาโต  “พี่ใหญ่มีคงจะแผนดี ๆ ล่ะสิ?”          

เสวี่ยซงชายตามองอิ๋นซงทีหนึ่ง  พูดช้า ๆ ว่า  “เมื่อห้าปีก่อน ข้าบังเอิญได้ยาเม็ดสะกดวิญญาณซึ่งเป็นตำรับลับของสุดแดนบูรพามาเม็ดหนึ่ง  ในบรรดาภพเซียนทั้งสี่  มีเพียงแดนสุดบูรพาที่แยกอยู่ห่างไกลจากแดนทั้งสามที่สุดที่ไม่ค่อยไปมาหาสู่กัน  ยาสะกดวิญญาณนี้ยิ่งเป็นของวิเศษสุดลี้ลับของแดนสุดบูรพา  คนที่รู้จักยานี้ยิ่งมีไม่มาก  ป้อนยานี้ให้นางกินลงไป ไม่เพียงจะช่วยสะกดวิญญาณของหลงปิงอวี้ไว้  ทั้งยังสามารถสะกดอิทธิฤทธิ์ของหลงปิงอวี้ที่อยู่ในร่างนางไว้ได้ด้วย   นางผ่านสะพานข้ามภพได้รับการชะล้างไขกระดูกจากพลังของภพเซียน  จึงได้เปลี่ยนสภาพจากมนุษย์ธรรมดากลายเป็นร่างเซียน  เมื่อเจ้ากับข้าไม่พูด นางก็จะเป็นได้แค่เพียงเซียนสามัญธรรมดา ๆ ที่วาสนานำพาโดยบังเอิญจึงได้เลื่อนขั้นกลายเป็นเซียนเท่านั้นเอง”

อิ๋นซงคิดไปคิดมา ก็คิดหาวิธีที่ดีกว่านี้ไม่ออก จึงถอนใจเฮือกหนึ่งแสดงอาการว่าเห็นด้วย

เสวี่ยซงรีบรีบป้อนยาเม็ดสะกดวิญญาณให้แก่ถังเหมี่ยวทันที

เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย  อิ๋นซงก็จับพู่กันหยกเขียวเขียนแสดงสถานะของถังเหมี่ยวลงไปในหยกขาวก้อนหนึ่ง  จากนั้นก็เอาก้อนหยกขาวใส่ไปในอุ้งมือของเธอ  เห็นเพียงแสงสีขาวแวบเดียว หยกขาวก้อนนั้นก็หายวับไป

 เสวี่ยซงที่ยืนดูอยู่ด้านข้าง  นัยน์ตาปรากฏแววครุ่นคิดขึ้นแวบหนึ่ง รีบพูดขึ้นทันทีว่า “ในภพเซียนนี้มีเซียนประหลาด ๆ มากมายประดุจเม็ดทรายในธารช้างเผือก  ไม่อาจรับรองได้ว่าอาจจะมีใครสามารถดูออกเรื่องที่นางถูกยาสะกดวิญญาณสะกดอิทธิฤทธิ์เอาไว้  ไม่สู้ส่งนางไปยังแดนร้างตงฮวงเถอะ”

“แดนร้างตงฮวงก็ดีเลย!  พี่ใหญ่...แผนนี้เยี่ยม  ไม่มีอิทธิฤทธิ์คุ้มครองกาย  นางอยู่ที่แดนร้างตงฮวงจะอยู่ได้กี่วัน ก็ต้องอาศัยโชคของตัวเองแล้วล่ะ”    อิ๋นซงหัวร่อเอิ๊กอ๊าก รับข้อเสนอ

เสวี่ยซงรีบเรียกเมฆมาก้อนหนึ่ง เสกคาถากำกับ  ให้พาถังเหมี่ยวบินมุ่งหน้าไปสู่เขตแดนร้างตงฮวงทางตอนเหนือ

ส่งตัวปัญหาใหญ่จากไปแล้ว  ทั้งสองค่อยถอนหายใจอย่างโล่งอกพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

เสียงม้าร้องดังก้องมาจากทางทิศตะวันตก  ทำให้นกกระเรียนขาวและเมฆหลากสีที่อยู่บนท้องฟ้าแตกตื่นเตลิดไปทั่วทุกทิศทาง   แล้วรถม้ามีกระโจมหรูวิจิตรห้อมล้อมด้วยทหารกองหนึ่งก็ปรากฏขึ้นเหนือท้องฟ้าหน้าตำหนักชักนำเซียน

ที่เทียมรถคือม้ามังกรขาวที่ขาวราวเงินยวงคู่หนึ่ง  ม้าพ่นควันออกจากจมูก  หุบปีกสีขาวสะอาดเหมือนหิมะแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าตำหนักชักนำเซียน  ม่านกระโจมสีเงินส่องแสงพร่างพราวถูกม้วนเปิดออก  ในกระโจมรถม้ามีชายหนุ่มสวมชุดแพรผู้หนึ่งนั่งเอียง ๆ ด้วยท่าทางดูเหนื่อยหน่ายอยู่บนเก้าอี้พิงหมอนแพรปักลายสวยวิจิตรตระการตา  มือท้าวคางด้วยสีหน้าคล้ายยิ้มไม่คล้ายยิ้ม จ้องมองสองเซียนเฒ่าที่ยืนอยู่บนพลับพลารับเซียน

จอมมารน้อยตัวนี้ทำไมวิ่งมาถึงนี่ล่ะ?  อิ๋นซงกับเสวี่ยซงสะดุ้งเฮือก แอบแสดงความยินดีกับตัวเองที่ได้ส่งถังเหมี่ยวไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว   ทั้งคู่ยิ้มแหย ๆ พลางเดินออกมาจากพลับพลาขึ้นขี่เฆฆ ลอยมาที่หน้ารถม้า ทำความเคารพแล้วกล่าวว่า “ท่านดาวเทพมู่หลีเสด็จมาถึงตำหนักชักนำเซียน มิทราบมีสิ่งใดจะบัญชา?”

มือของมู่หลีตบเบา ๆ อยู่บนหัวเข่า พูดอย่างไม่สนใจนักว่า “ได้ยินว่าหลงปิงอวี้คนนั้นวันนี้จะเป็นเซียนเหาะขึ้นสวรรค์มา  องค์มหาเทพมีบัญชาให้เจ้าทั้งสองคอยเปิดประตูสวรรค์รับนางขึ้นสะพานข้ามภพ   กับหญิงงามที่ทำให้ซีอวี๋ฮ่าวรำลึกอยู่มิรู้ลืมนี้ทำให้ตัวข้ารู้สึกแปลกใจยิ่งนัก จึงมาดูนางเป็นพิเศษ”

ดาวเทพมู่หลีเป็นโอรสของขนิษฐาของมหาเทพแดนอุดร  องค์เป่ยตี้โปรดปรานมู่หลีเป็นที่สุด  อายุยังน้อย ๆ ก็ได้รับการสถาปนาให้เป็นดาวเทพ ทั้งยังพระราชทานตำแหน่งเจ้าครองนครจรจรัสให้อีกด้วย  ดาวเทพมู่หลีโปรดความหรูหรา  พระองค์จึงประทานม้ามังกรขาวที่เป็นม้าทรงเฉพาะขององค์มหาเทพให้คู่หนึ่ง  องค์เป่ยตี้ไร้พระโอรส  ร่ำลือกันว่าทรงมีพระประสงค์จะสืบทอดบัลลังก์ให้กับมู่หลี  แม้กระทั่งเหล่าเซียนเทพในสวรรค์เก้าชั้นฟ้าแดนอุดรก็ยังต้องยอมอ่อนข้อให้เขาสามส่วน

เพื่อเทพธิดาที่คุมพลังน้ำเล็ก ๆ นางหนึ่ง ซีหวีฮ่าวถึงกับปฏิเสธที่จะอภิเษกกับองค์หญิง ทำให้องค์หญิงใหญ่แดนอุดรต้องอับอายขายหน้า จึงเสด็จหนีจากนครเกล็ดน้ำค้างไปเร้นกายอยู่ที่หุบเขาหิมะหยกเพียงลำพัง  ดาวเทพมู่หลีกับองค์หญิงใหญ่แดนอุดรเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เยาวัย  มีน้ำใจไมตรีต่อกันลึกซึ้ง  ตอนที่ซีหวีฮ่าวคุมทัพมาตั้งที่ริมฝั่งตะวันตกของธารช้างเผือก  มู่หลีซึ่งสะกดกลั้นความโกรธเอาไว้ได้ขอพระราชโองการขอเป็นทัพหน้า  คิดไม่ถึงว่าจะถูกสองมหาเทพกับซีหนีหย่าศึก  ความโกรธอัดอั้นอยู่ในใจของมู่หลีจนสุดจะทนทาน เลยคิดจะถือโอกาสนี้หาเรื่องหลงปิงอวี้ที่เพิ่งจะกลับมาแดนเซียน

เสวี่ยซงแอบชำเลืองมองดาวเทพมู่หลี

แม้ว่าใบหน้าจะเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม  แต่แววตากลับเยียบยะเยียบดุจดาวขั้วโลกเหนือ  ริมฝีปากบางเม้มเล็กน้อยฉายแววเกลียดชังอยู่รำไร

เสวี่ยซงพิจารณาความคิดของดาวเทพมู่หลีอย่างละเอียด  รู้ว่าเขามีความรู้สึกไม่ดีกับหลงปิงอวี้ ก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อยหนึ่ง  เลยปั้นหน้าเจื่อน ๆ กล่าวว่า “ผู้น้อยกำลังจะไปทูลถวายรายงานต่อองค์มหาเทพทั้งสองแดนว่า  เทพธิดาคุมพลังน้ำหลงปิงอวี้นั้นชะตาชีวิตไร้วาสนากับแดนเซียน  แม้แต่สะพานข้ามภพนางก็ยังไม่อาจขึ้นมาได้  วิญญาณของนางจึงแตกซ่านสลายกลายเป็นภัสมธุลีไปแล้ว”

“อะไรนะ?!” มู่หลีตกใจจนนั่งตัวตรงขึ้นมา  สีหน้าเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างคลุ้มคลั่ง 
            “ดี.. ดี... ดี... สู้ทนยอมให้หลงปิงอวี้นั่นหลงเพ้อเจ้อ  ที่สุดก็หนีไม่พ้นฟ้าลงทัณฑ์!  ตัวข้าจะป่าวประกาศข่าวนี้ออกไปให้ทั่ว ให้ซีหวีฮ่าวกระอักเลือดสามเซิง[1] แก้แค้นแทนพี่นางของข้า! ไปหุบเขาหิมะหยก!”

รถทรงของดาวเทพมู่หลีมาอย่างเร็ว  ขาไปยิ่งเร็วกว่า  อิ๋นซงกับเสวี่ยซงปาดเหงื่อที่ไหลพลั่ก ๆ ในที่สุดก็วางใจได้เสียที

ดูจากรูปการณ์ หากมู่หลีรู้ว่าหลงปิงอวี้ยังคงมีเศษเสี้ยววิญญาณเหลืออยู่  จะต้องลงมือฆ่านางอย่างโหดเหี้ยมแน่  เสวี่ยซงพูดกับตัวเอง “ส่งนังหนูนั่นไป พวกเรายังนับว่าได้สร้างสมบุญกุศลหน่อยหนึ่ง”

อิ๋นซงกลับบอกว่า “หากรู้แต่แรกว่าดาวเทพมู่หลีชิงชังนางแบบนี้  มิสู้ส่งนางออกมา  จะเป็นหรือตายก็แล้วแต่ดาวเทพจะจัดการ  มีท่านดาวเทพช่วยขอความเมตตาให้  ไม่แน่ว่าสองมหาเทพอาจจะยกโทษให้พวกเราก็ได้”

เสวี่ยซงโดดขึ้นมายื่นมือเขกอิ๋นซงไปหนึ่งที “ผิด!  อย่างไรเสียในร่างนางก็มีวิญญาณเศษเสี้ยวสุดท้ายของหลงปิงอวี้  หากให้ดาวเทพมู่หลีฆ่านาง ซีหวีฮ่าวจะยอมเลิกราโดยดีหรือ?  หรือหากดาวเทพมู่หลีรู้ว่าพวกเราปกปิด คงต้องกลับมาแก้แค้นอีก  เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับถือว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุด!”

อิ๋นซงค่อยตื่นจากภวังค์  หากเอาใจให้มู่หลีชื่นชอบ ก็ต้องล่วงเกินรัชทายาทแดนปัจฉิม ปิดบังหลอกลวงดาวเทพมู่หลี วันหลังเมื่อเขารู้ความจริงก็ต้องแก้แค้นแน่นอน ช่างลำบากทั้งขึ้นทั้งล่องจริง ๆ  ยังดีที่นังหนูคนนั้นถูกพวกเขาส่งไปแดนร้างตงฮวง 

ในเมื่อสมใจแล้วอย่างนี้  อิ๋นซงก็แอบยิ้ม พูดว่า “ผู้น้องเชื่อพี่ใหญ่แล้วกัน  นังหนูคนนั้นถูกสะกดอิทธิฤทธิ์ไว้  ต่อให้มาถึงแดนเซียนกลายเป็นร่างเซียนแล้ว ก็คงมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน  ผู้น้องเพียงหวังว่านางจะดับสลายโดยเร็ว จะได้ขจัดภัยในภายหน้า”

เสวี่ยซงรู้สึกวุ่นวายสับสนในใจ  เขามองไปทางทิศของแดนร้างตงฮวงด้วยสายตาลุ่มลึกไร้จุดหมาย ลูบหน้าผากมันแผล็บของตัวเอง พึมพำเบา ๆ “ก็ต้อง...แล้วแต่โชคแล้ว!”