นางใน ตอนที่ 2

นางใน ตอนที่ 2

            “อ้าว เฮ้ย....ตื่น ๆ ๆ ๆ  นังหนูพวกนี้นี่  ตื่น ๆ ๆ… ตื่นได้แล้ว!”  เสียงสารถีคนขับรถตะโกนปลุกเด็ก ๆ ให้ตื่น พร้อมกับใช้แส้ฟาดตัวรถเสียงดังโครมคราม  ทำให้เด็ก ๆ ที่หลับอยู่ในรถสะดุ้งตื่นโดยพร้อมเพรียงกัน

ประตูรถเปิดออก  สารถีคนขับยื่นหน้าใหญ่ ๆ เข้ามาบอกเด็ก ๆ เสียงดังลั่น

“ไปเร็ว ๆ อีนังหนูทั้งหลาย  ไปล้างหน้าล้างตา  อีกเดี๋ยวพอฟ้าสางเราจะเข้าเมืองหลวงกันแล้ว ! “ ว่าแล้วก็ผลุบหายออกไป

เด็ก ๆ พากันลงจากรถม้าอย่างอ้อยอิ่ง อากาศเดือนเก้าเริ่มเย็นแล้ว  ลมที่พัดมาหอบเอาฝุ่นทรายเหลือง ๆ มาติดตามเสื้อผ้า ผมเผ้าของเด็ก ๆ จนกลายเป็นสีเหลืองมอ ๆ กันทุกคน  เด็ก ๆ พากันไปล้างหน้าล้างตาที่จุดพักรถตามที่สารถีบอก  ก่อนจะมารวมกันอยู่ใกล้ ๆ รถ  ในสถานที่ที่ไม่รู้จักใครแบบนี้  มีเพียงคนจากหมู่บ้านเดียวกันเท่านั้นที่พอจะพูดคุยกันให้อุ่นใจได้ หลังจากร่วมเดินทางมาในรถม้าคันเดียวกันหลายวัน  พวกเด็กหญิงที่หยุดร้องไห้ไปนานแล้ว  เริ่มรู้จักคุ้นเคยกันพอที่คุยกันจุ๊ก ๆ จิ๊ก ๆ  อยู่รอบๆ รถ  บ้างก็แบ่งเสบียงอาหารที่มีมาให้กันและกัน   

“อิงเอ๋อ  กินหมั่นโถวกับข้าไหม?” เสียงเด็กหญิงวัยสิบสองถักผมเปียสองเส้นมัดด้วยด้ายสีแดงแจ๊ดถามขึ้น พร้อมกับยื่นหมั่นโถวแห้งแข็งกระด้างมาให้ครึ่งลูก

“ขอบใจจ๊ะอาม่าน” อิงเอ๋อยิ้ม พร้อมกับยื่นมือไปรับ

“อีกไม่นาน เราก็จะได้กลับบ้านกันแล้วล่ะนะ” อาม่านเอ่ยพลางยิ้มให้ 

“อือ...” อิงเอ๋อตอบทั้ง ๆ ที่ยังเคี้ยวหมั่นโถวแข็งกระด้างอยู่เต็มปาก

“แม่บอกข้าว่า พอเลือกเสร็จแล้ว ถ้าใครไม่ได้รับคัดเลือกไว้ก็จะกลับบ้านได้เลย....ข้าน่ะอยากกลับบ้านเร็ว ๆ จัง” อาม่านชวนคุยต่อ

“แล้วถ้าโดนเลือกไว้ล่ะ จะทำยังไง” อิงเอ๋อถามด้วยความวิตก

“ถามได้!  ถ้าโดนเลือก ก็ต้องโดนขังไว้ในวัง ไปเป็นคนรับใช้เขาน่ะสิ! “อาม่านตอบอย่างไม่ต้องคิด

หมั่นโถวที่แข็งกระด้างอยู่แล้ว ดูจะยิ่งแข็งหนักเข้าไปอีกจนอิงเอ๋อไม่สามารถกลืนลงไปได้อีกแม้แต่คำเดียว 

“แล้วถ้าเจ้าโดนเลือกไว้ล่ะ อาม่าน เจ้าจะทำยังไง” อิงเอ๋อถามเสียงแผ่ว

“ข้าเหรอ?” อาม่านชักครุ่นคิด “ข้า....ก็ยังไม่รู้เลย....เจ้าอย่าถามข้าอย่างนี้สิ  ข้าไม่อยากอยู่ในวังไปจนตายนะ...”อาม่านชักใจคอไม่ดี

เด็กหญิงทั้งสองนั่งเงียบไปทั้งคู่  ไม่มีแก่ใจจะชวนกันสนทนาเรื่องอื่น ๆ อีกต่อไป อีกไม่กี่ชั่วยาม ก็จะรู้แล้วว่าจะได้กลับบ้านไปพร้อมกันกับรถม้าคันนี้หรือเปล่า 

เด็ก ๆ ส่วนใหญ่ที่กินอิ่มแล้วตอนนี้พากันหาที่เหมาะ ๆ เพื่อทำธุระส่วนตัวไม่เว้นแม้แต่อาม่าน แต่อิงเอ๋อ กลับเดินหลีกเด็ก ๆ คนอื่นออกมาหามุมสงบ ๆ นั่งลงเพียงลำพัง ในยามนี้แม่หนูไม่รู้สึกว่าอยากจะทำอะไรทั้งนั้น เพราะเฝ้าแต่คิดว่าป่านนี้ แม่ของแม่หนูจะทำอะไรอยู่ แล้วใครจะช่วยเก็บผักมาตาก ใครจะช่วยหาบฟืน ไหนจะหุงข้าวอีก ยิ่งคิดไป น้ำตาก็พาลไหลออกมาอีก

“เอ้า....”  ผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าผืนค่อนข้างใหญ่ถูกยื่นมาตรงหน้า  อิงเอ๋อที่มัวแต่ก้มหน้าอยู่เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงอย่างงง ๆ  ด้วยน้ำตาเนืองนอง

            ชายรุ่นหนุ่มหน้าตาดี รูปร่างสูงโปร่ง แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าหรูหราดูมีราคา  ยังคงยืนตระหง่าน และยื่นผ้าเช็ดหน้ามา พร้อมกับสำทับ “เอ้า...เช็ดน้ำตาซะ”

            อิงเอ๋อเงอะงะขึ้นมา  เด็กหญิงไม่ได้กลัวที่จะพบกับชายรุ่นหนุ่ม เพราะใช้ชีวิตคลุกคลีอยู่กับผู้ชายทุกเมื่อเชื่อวัน  แต่ที่ทำให้แม่หนูขัดเขิน  ก็เพราะรูปลักษณ์ท่าทางมีสง่าราศีของเด็กหนุ่มคนนี้ที่ฉายออกมาจากภายในต่างหาก  ที่กดให้อิงเอ๋อรู้สึกประหม่าจนทำอะไรแทบไม่ถูก

            ชายหนุ่มคนนั้นกลับนั่งลงข้าง ๆ แล้วกวาดตามองไปรอบ ๆ พลางถามว่า
            “เจ้ามาคัดตัวเป็นสาวใช้ในวังรุ่นนี้หรือ?”  มือแข็งแรงสะอาดสะอ้านนั้นยื่นผ้าเช็ดหน้าเข้ามาอีก  แม่หนูอิงเอ๋อจึงรับผ้านั้นไปซับน้ำตา ก่อนจะพยักหน้ารับ

          “เฮ้อ....” หนุ่มคนนั้นถอนใจยาว  จนอิงเอ๋อต้องหันมามอง แล้วถามออกมาอย่างขลาด ๆ

            “ท่าน...เอ่อ...พี่ชายท่านนี้...ถอนใจทำไม...จ๊ะ” อิงเอ๋อถูกสอนมาว่า เวลาจะพูดกับผู้ชายคนไหน ต้องให้เกียรติอย่างน้อยสักสามส่วน  จึงตัดสินใจเรียกชายหนุ่มปริศนาคนนี้ว่า พี่ชาย อย่างขลาด ๆ  แต่ดูเหมือนว่า คำว่าพี่ชายคำนี้ จะไปกระทบใจหนุ่มคนนี้เข้าอย่างจัง  จนทำให้อีกฝ่ายต้องหันมามองอิงเอ๋อตรง ๆ  และจ้องเข้าไปในดวงตาดำขลับของแม่หนู เหมือนจะหยั่งใจว่า อิงเอ๋อพูดออกมาจากใจจริงหรือเปล่า 

            อิงเอ๋อแม้จะประหม่าอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับขลาดกลัว  เพราะแม่หนูไม่มีอะไรในใจให้ต้องปกปิด จึงมองตอบด้วยสายตาที่ใสซื่อ ด้วยความอยากรู้ในคำตอบจริง ๆ 

            ชายหนุ่มปริศนาคนนั้น กลับถามต่อไปอีกว่า “เจ้าอยากไปอยู่ในวังไหม?”

            “ไม่!” อิงเอ๋อตอบทันควันโดยไม่ต้องคิด “ข้าอยากกลับบ้าน...อยากอยู่ที่บ้าน...อยู่กับอาหม่าและแม่ข้า ช่วยแม่ข้าทำงานบ้านกับคอยดูแลน้อง ๆ  ดีกว่า....”

            “บ้านของเจ้า....คงจะน่าอยู่มากสินะ....” หนุ่มรุ่นคนนั้นถามอีก 

            “ใช่จ๊ะ” อิงเอ๋อเริ่มหายประหม่าแล้ว น้ำตาก็เริ่มแห้งหาย “บ้านข้าแม้จะไม่ร่ำรวย แต่แม่กับอาหม่าก็รักข้ามาก นี่ไง....” อิงเอ๋อล้วงเข้าไปในเสื้อตัวในที่มีเสื้อกั๊กทับ หยิบเอากระเป๋าผ้าปักใบน้อยออกมาอย่างทนุถนอม “กระเป๋าผ้าใบนี้ แม่ข้าปักเอง  แม่ข้าปักผ้าได้สวยที่สุดในหมู่บ้านเลยนะจ๊ะ “ แล้วเด็กหญิงก็เปิดกระเป๋าออก หยิบแผ่นยันต์สีเหลืองออกมาอวดด้วยความภูมิใจ ปากก็อธิบายแจ้ว ๆ “แล้วนี่...ยันต์ใบนี้  อาหม่า...เอ่อ ข้าหมายถึงพ่อของข้าน่ะ...ดั้นด้นไปขอมาจากศาลเจ้าที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดในเหลียวหนิงทีเดียวนะ  อาหม่าบอกว่า ยันต์แผ่นนี้ จะคุ้มครองข้า จึงให้ข้าพกติดตัวไว้ตลอดเวลา” พูดจบแล้ว อิงเอ๋อก็นิ่งไป  น้ำตาก็พาลไหลออกมาอีก  จนชายหนุ่มข้าง ๆ ต้องจุ๊ปากเบา ๆ

            “ไม่เอา....ไม่ต้องร้อง....เป็นชาวกองธง ต้องเข้มแข็งเข้าไว้...”  นี่คือคำปลอบใจของชายหนุ่มปริศนา ที่ทำให้อิงเอ๋อหยุดร้องได้ฉับพลัน และหันไปมองหน้าชายหนุ่มคนนั้นอย่างเต็มตา ก่อนจะพูดรัวเร็ว “ท่านพูดเหมือนอาหม่าข้าเลย  อาหม่าข้าก็สอนเสมอว่า เป็นลูกหลานชาวกองธงต้องเข้มแข็ง....”  อิงเอ๋อยิ้มออกมาได้แล้ว พลางพับผ้ายันต์อย่างประณีต เก็บใส่ลงไปในกระเป๋า  ก่อนจะเก็บกระเป๋ากลับเข้าไปในอกเสื้ออย่างทนุถนอม

            รอยยิ้มของอิงเอ๋อที่ยังมีคราบน้ำตาประดับเป็นสายดูเหมือนจะทำให้ชายหนุ่มคนนั้นตะลึงไปชั่วขณะ  แล้วก็ถามว่า “เจ้าชื่ออะไรหรือ...แม่น้องสาว”

            “ข้าชื่อ ฮาหลินปาหล่า มู่อิง  ข้าเป็นชาวกองธงขาวจากจี๋หลิน ท่านจะเรียกข้าว่าอิงเอ๋อก็ได้  แล้วท่านล่ะ พี่ชาย...”

            “ข้า....” ชายหนุ่มอึ้งไป  “ข้า...เอ่อ  เจ้าเรียกข้าว่า โซ่วซวีก็ได้”

            “พี่โซ่วซวี....” อิงเอ๋อเรียกเสียงใส “พี่เป็นชาวกองธงเหมือนกันใช่ไหม....พี่เป็นเปาอีหรือเปล่า สังกัดกองธงอะไรจ๊ะ”

            คราวนี้ชายหนุ่มกลับมีสีหน้าเครียดขรึมลง “ข้าไม่ได้เป็นเปาอีในกองธงไหนทั้งนั้นแหละ....” 

            “ถ้าอย่างนั้น พี่ก็เป็นชาวฮั่นน่ะสิ”  อิงเอ๋อสรุปทันทีตามที่รู้มาว่า ในแผ่นดินนี้มีแต่ชาวกองธงกับชาวฮั่นแค่สองเผ่า  และตั้งแต่เล็กจนโต  ในหมู่บ้านที่อิงเอ๋ออยู่ แทบจะไม่มีชาวฮั่นแท้ ๆ เลย  มีแต่ชาวกองธงที่อยู่รวมกันเป็นกลุ่มใหญ่  ส่วนชาวฮั่นนั้น อาหม่าของเธอบอกว่า อยู่อีกหมู่บ้านหนึ่งที่ห่างออกไปอีกฟากของภูเขา  และชาวฮั่นในความรู้ของแม่หนูคือคนที่ทำนา ปลูกข้าว ส่วนชาวแมนจูนั้นต้องล่าสัตว์  ดังนั้นแม่หนูจึงถามต่อไปว่า “แล้วพี่มีที่นาอยู่แถวนี้หรือจ๊ะ  ถึงได้มาอยู่ตรงนี้”

            หนุ่มปริศนาขมวดคิ้วด้วยความงุนงง  “เจ้า...ว่าอะไรนะ?”

            “ก็พี่โซ่วซวีเป็นชาวฮั่นนี่จ๊ะ  ชาวฮั่นก็ต้องทำนา” แล้วแม่หนูก็กวาดสายตามองเสื้อผ้าที่ตัดเย็บด้วยผ้าแพรอย่างดีสีน้ำตาลเข้มของชายหนุ่มข้าง ๆ ตัว “พี่ใส่เสื้อผ้าแบบนี้ทำนาหรือ?  พี่ไม่ใส่หมวกหรือ  อาหม่าข้าบอกว่า คนทำนาต้องใส่หมวก”

            คราวนี้ชายหนุ่มที่นั่งข้าง ๆ ถึงกับหัวเราะใหญ่  แล้วก็มองอิงเอ๋อ  จากนั้นก็หัวเราะต่อ พลางส่ายหัวด้วยความขบขัน  อิงเอ๋อเพิ่งสังเกตเห็นว่า เวลาที่พี่ชายนี้หัวเราะ ดูเหมือนต้นไม้ต้นหญ้าที่รอบ ๆ ตัวแม่หนูจะพลอยหัวเราะไปด้วย และเหมือนกับโรคระบาดอย่างหนึ่ง อิงเอ๋อที่เมื่อครู่นี้กำลังคิดถึงบ้านจนร้องไห้  ก็พลอยหัวเราะออกมาด้วยอย่างกลั้นไม่อยู่  แต่พอแม่หนูหัวเราะ  โซ่วซวีกลับเงียบไปและเอาแต่มองหน้าอิงเอ๋อ จนเธอต้องหยุดหัวเราะ ถามอย่างอาย ๆ ว่า “ข้าหัวเราะได้น่าเกลียดมากใช่ไหมจ๊ะ”

            “ไม่หรอก....เวลาเจ้าหัวเราะแล้ว เจ้าดู....น่ารักดี....” พูดแล้ว ชายหนุ่มก็ยิ้มออกมา ทำให้อิงเอ๋อพลอยยิ้มออกมาได้  แล้วก็เลยนึกถึงปัญหาเมื่อครู่นี้ ที่โซ่วซวียังไม่ตอบ จึงถามต่อไปอย่างอยากรู้อยากเห็นว่า “พี่มีที่นาเยอะไหมจ๊ะ?”

            โซ่วซวีหัวเราะเสียงดังอีกแล้ว พลางมองอิงเอ๋อด้วยสายตายิ้ม ๆ  ก่อนจะบอกว่า “ข้าก็ไม่รู้หรอก”

            “อ้าว...” คราวนี้ถึงทีอิงเอ๋อต้องงุนงงบ้าง  พลางมองชายหนุ่มอย่างสงสัย “หรือว่าพี่ใม่ใช่ชาวฮั่น...ถ้าพี่ไม่ใช่ชาวฮั่น แล้วไม่ใช่ชาวกองธงเรา  พี่เป็นเผ่าไหนกันล่ะจ๊ะ?” 

            “อือม์.....” โซ่วซวีหันไปมองท้องฟ้าพลางยิ้มเจ้าเล่ห์  “แล้วเจ้าว่า อย่างข้านี่ควรเป็นเผ่าไหนล่ะ?”

            อิงเอ๋อเอียงคอมองชายหนุ่มข้างตัวอย่างพิจารณาด้วยความรู้เท่าที่เด็กหญิงมี  พี่ชายคนนี้ รูปร่างดูเหมือนจะสูงกว่าอาหม่าของเธอ  แต่ผอมบางกว่า  ใบหน้านั้นดูคมคาย  คิ้วเข้มดกหนา รับกับดวงตายาวรี   ริมฝีปากค่อนข้างบางแต่ได้รูปสวย ยิ่งเวลายิ้มแล้วดูเหมือนจะทำให้คนรอบข้างยิ้มตามไปได้  ต ยิ่งดู อิงเอ๋อก็ยิ่งมองไม่ออกเลยว่าโซ่วซวีคนนี้ ต่างจากพวกกองธงอย่างพวกเธอที่ตรงไหน  หรือว่าต่างจากชาวฮั่นทั่วไปอย่างไร  เมื่อจนปัญญาเข้า  อิงเอ๋อก็ได้แต่ตอบตามตรงว่า “ข้าไม่ทราบหรอกจ๊ะ  พี่ก็ดูไม่เห็นจะแตกต่างกับพวกผู้ชายกองธงที่ตรงไหนเลย....หรือว่าพี่จะเป็นพวกมองโกลที่นอกด่าน?”

            โซ่วซวีหันมามองอิงเอ๋อด้วยสีหน้าอมยิ้ม “สาวน้อย....เจ้ารู้จักผู้ชายมองโกลด้วยหรือ? เจ้าเคยเห็นคนมองโกลนอกด่านจริง ๆ หรือเปล่า?”

            อิงเอ๋อรีบตอบ “ข้าไม่เคยเห็นหรอกจ๊ะ แต่ว่าอาหม่าของข้าเคยเล่าให้ฟัง ว่าผู้ชายมองโกลที่นอกด่านน่ะตัวสูงใหญ่ แล้วก็ขี่ม้าเก่ง เหมือนพวกเราชาวแมนจู”

            “ฮ่า..อาหม่าของเจ้าช่างรอบรู้นัก”  ชายหนุ่มยิ้มกว้าง แล้วหันกลับมามอง “ถ้าอย่างนั้น อย่างข้านี่ก็ดูเหมือนจะขี่ม้าเก่งสินะ  เจ้าถึงมองว่าข้าเป็นคนมองโกล หรือว่าข้าดูสูงใหญ่”

            อิงเอ๋อตอบไปตามตรง “พี่ดูตัวสูงกว่าอาหม่าของข้า  แต่พี่จะขี่ม้าเก่งเหมือนอาหม่าของข้าหรือเปล่า ข้าไม่รู้หรอกจ๊ะ...”   แม่หนูมัวคุยกับหนุ่มแปลกหน้าเพลิดเพลิน จนลืมไปว่าเมื่อครู่นี้ยังร้องไห้คิดถึงบ้านอยู่เลย จนกระทั่งเมื่อโซ่วซวีคุยไปจนถึงอาหม่าของเธอ  จึงระลึกได้ว่าตัวเองคิดถึงอาหม่าและแม่มากเพียงไหน  เด็กหญิงเลยเงียบไปเฉย ๆ  ทำให้โซ่วซวีต้องหันมามองอีก

            “เอาอีกแล้ว  แม่สาวน้อย เจ้าร้องไห้อีกแล้วหรือ?....อย่าร้องไห้เลยนะ  ข้าไม่ชอบเห็นน้ำตาผู้หญิงที่สุดเลย” โซ่วซวีว่าแล้วก็ถอนใจใหญ่ ก่อนจะกล่าวต่อ “นี่ขนาดยังไม่ได้เข้าวัง เจ้ายังร้องไห้ขนาดนี้  แล้วถ้าเข้าไปอยู่ในวังจริง ๆ  เจ้ามิต้องร้องไห้ทุกวันทุกคืนหรอกหรือ?”

            อิงเอ๋อใช้ผ้าเช็ดหน้าของโซ่วซวีเช็ดน้ำตาที่หลั่งไหลลงมาอีกอย่างเงียบ ๆ พยายามแล้วที่จะไม่ร้อง แต่ว่ามันกลั้นไม่ไหวจริง ๆ  แต่ถึงน้ำตาจะไหล อิงเอ๋อก็ยังอยากรู้เรื่องในวังให้มากกว่านี้สักหน่อย  จึงถามว่า “พี่โซ่วซวีอยู่ในวังหรือ  ถึงได้รู้เรื่องในวังด้วย”

            โซ่วซวีหัวเราะเบา ๆ  ยกมือขึ้นลูบหัวอิงเอ๋ออย่างเอ็นดู ก่อนจะตอบว่า “แม่สาวน้อย ผู้ชายที่อยู่ในวังได้น่ะ มีแต่พวกขันทีเท่านั้น  หรือเจ้าเห็นว่า ข้าเหมือนพวกขันทีในวังนักหรือไง? หือม์....”

            อิงเอ๋อมีสีหน้างุนงง “ขันที คืออะไรหรือจ๊ะ?”

            “แล้วกันสิ  นี่เจ้าจะเข้าวังอยู่แล้ว ไม่รู้จักขันทีหรือ?” โซ่วซวีหัวเราะหึ ๆ  “เอาเถอะ อีกหน่อยเมื่อเจ้าเข้าไปอยู่ในวังแล้วเจ้าก็จะรู้เอง”

            “ไม่นะ” เด็กหญิงสั่นหน้าจนหางเปียส่ายไปมา “ข้าไม่อยู่ในวังหรอก ข้าจะต้องได้กลับบ้าน” พูดจบ น้ำตาก็ร่วงลงมาอีก  ร้อนถึงโซ่วซวีต้องใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาให้ แล้วโยกหัวอิงเอ๋อเบา ๆ เพื่อปลอบใจ  กริยาเช่นนี้ ช่างคล้ายกับที่อาหม่าของเธอทำเวลาที่เธอถูกแม่ดุจนร้องไห้  เลยยิ่งทำให้อิงเอ๋อร้องไห้หนักขึ้นไปอีก  และรีบยกผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่นั้นปิดหน้าปิดตา  เพื่อกลั้นเสียงสะอื้นไว้มิให้เล็ดรอดออกมา

            ชายหนุ่มที่นั่งข้าง ๆ ออกจะเห็นใจเด็กหญิงมากเป็นพิเศษ  จึงไม่พูดอะไรอีก ปล่อยให้อิงเอ๋อร้องต่อไปจนพอใจ  หลังจากพยายามกลั้นน้ำตาอยู่หลายต่อหลายครั้ง  รวมทั้งเช็ดน้ำตาด้วยผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นจนผ้าเปียกชุ่มและยับไปทั้งผืน  อิงเอ๋อมองดูผืนผ้าในมือแล้วก็ยิ้มแหย ๆ บอกว่า “ข้าทำผ้าเช็ดหน้าของพี่ยับหมดแล้ว”

            โซ่วซวีหัวเราะอีกแล้ว  และบอกด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เป็นไรหรอก ข้าให้เจ้าเลยก็แล้วกัน”

            อิงเอ๋อยกผ้าเช็ดหน้าสีฟ้ายับ ๆ ในมือขึ้นดู    แล้วก็คิดอะไรขึ้นมาได้  จึงล้วงเข้าไปในอกเสื้ออีกครั้ง แล้วดึงเอาผ้าเช็ดหน้าสีชมพูสดใสมีลายปักตามมุมสี่มุมออกมา  ยื่นให้ชายหนุ่ม ก่อนจะบอกอาย ๆ ว่า

            “ความจริง ข้าก็มีผ้าเช็ดหน้าติดตัวมาเหมือนกัน แต่ว่าเมื่อครู่นี้ข้าลืมไป เลยใช้ผ้าเช็ดหน้าของพี่จนเป็นแบบนี้แล้ว  ข้า....ข้าคิดว่า.....ข้า...ขอแลกผ้าเช็ดหน้าผืนนี้กับของพี่ก็แล้วกัน”

            หนุ่มรุ่นเลิกคิ้วเพ่งมองผ้าสีเช็ดหน้าสีชมพูในมือเด็กหญิง  นิ่งไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะถามว่า “ผ้าผืนนี้  เจ้าปักเองหรือ?”

อิงเอ๋อพยักหน้าอาย ๆ พูดเสียงเบา “ข้าเพิ่งหัดปัก มัน....อาจจะไม่สวยเท่าที่แม่ข้าปัก แต่ว่า....ข้าก็ตั้งใจปักเต็มฝีมือ...พี่โซ่วซวีคงไม่....”  อิงเอ๋อพูดยังไม่ทันจบ โซ่วซวีก็หยิบผ้าเช็ดหน้าสีชมพูผืนนั้น ไปเก็บไว้ในอกเสื้อ  แล้วก็พูดเสียงต่ำว่า

“ต่อไป เจ้าห้ามแลกเปลี่ยนผ้าเช็ดหน้าแบบนี้กับผู้ชายคนไหนอีก รู้ไหม?”

อิงเอ๋อมีสีหน้างุนงง  ยังไม่ทันได้ตอบอะไร โซ่วซวีก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วเดินหายเข้าไปตามทางเล็ก ๆ ข้างป่าแล้ว  เด็กหญิงขยับจะตามไป ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเพราะเสียงเรียกดังลั่นจากสารถี

“อ้าวเฮ้ย!.....นังหนูทั้งหลาย ขึ้นรถได้แล้ว!  “ สารถีร่างใหญ่เดินเข้ามาทางนี้ พร้อมกับไล่ต้อนเด็ก ๆ ทุกคนเข้าไปในรถ  ตรวจนับอย่างมั่นใจว่าขึ้นรถครบกันทุกคนแล้ว  ประตูรถก็ปิดลง

.......................................................

  รถม้าขโยกเขยกผ่านประตูเมืองบานใหญ่เข้าไป  ผ่านถนนสายต่าง ๆ ที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายจนน่าเวียนหัว  กลิ่นหอมของข้าวต้มร้อน ๆ กลิ่นควันไฟโชยมาตามลม  ชวนให้นึกถึงยามเช้าที่บ้านเกิด  เด็ก ๆ ที่นั่งมาในรถเริ่มนิ่งเงียบ ไม่พูดไม่คุยกัน เอาแต่กอดห่อผ้าของตัวเองแน่น  รถแล่นกุบกับไปเรื่อยจนกระทั่งชะลอความเร็วลงเป็นค่อย ๆ เคลื่อนไปอย่างช้า ๆ  เมื่ออิงเอ๋อมองลอดหน้าต่างรถออกไป ก็ได้เห็นรถม้าในลักษณะเดียวกันกับคันที่เด็กหญิงโดยสารม้า ทยอยจอดทีละคัน ๆ เพื่อส่งเด็ก ๆ ลงจากรถ ก่อนจะขับออกไปจากลานกว้างแห่งนั้น

            เมื่อรถที่โดยสารมาจอดสนิท  เด็กหญิงก็ปีนลงจากรถตามเพื่อน ๆ ไป  ทันทีที่เงยหน้าขึ้น เบื้องหน้าของอิงเอ๋อคือประตูบานมหึมาที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาในชีวิต  หน้าประตูมีทหารในเครื่องแบบเต็มยศยืนเฝ้าอยู่อย่างแข็งขัน  และมีเจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบขุนนางหลายคนยืนอยู่  หนึ่งในนั้นเดินตรงมาที่กลุ่มของอิงเอ๋อ และเรียกพวกเด็ก ๆ ให้ไปยืนรวมกันกับเด็กอีกกลุ่มใหญ่ที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว

อิงเอ๋อไปยืนตัวลีบแอบอยู่กับเด็กที่มาในรถคันเดียวกัน  ดู ๆ ไปเด็กหญิงทุกคนก็มีสภาพไม่ต่างกันกับอิงเอ๋อเลย คือยืนตัวสั่น ๆ  พยายามทำตัวให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้

เจ้าหน้าที่คนหนึ่ง กางสมุดบัญชีออกมา กวาดตามองพวกเด็ก ๆ แล้วหันไปถามเจ้าหน้าที่ข้าง ๆ ว่าหมู่กองธงขาวมากันครบแล้วหรือไม่ เมื่อทราบว่ามาครบแล้วทุกคันแล้ว ก็ร้องสั่งเสียงดุ

“ข้าจะขานชื่อพวกเจ้าทีละคน  ให้พวกเจ้าก้าวออกมายืนเรียงแถว แล้วเดินตามเผิงกงกงกับตู้กงกงผ่านประตูเสินอู่นี่เข้าไปในวัง ใครที่ข้ายังไม่ได้เรียก ให้ยืนอยู่ตรงนี้ก่อน....เมื่อเข้าประตูวังไปแล้ว ให้ทำตามที่เผิงกงกงกับตู้กงกงสั่งทุกอย่าง ห้ามขัดขืน ห้ามร้องไห้  หลังจากเลือกเสร็จแล้ว เด็กคนไหนที่ไม่ได้รับเลือก จะกลับออกมาที่ประตูแห่งนี้ตามเดิมเพื่อขึ้นรถม้าคันเดิมที่พวกเจ้านั่งมา กลับไปบ้าน....ที่ข้าพูดมานี่ พวกเจ้าเข้าใจที่ข้าพูดไหม?”  เจ้าหน้าที่ถามเสียงเคร่ง

พวกเด็กหญิงพยักหน้าอย่างกลัวเกรง  เจ้าหน้าที่ ขานชื่อเด็กทีละสิบห้าคน จัดเป็นสามแถว แล้วให้เดินตามขันทีไป  แถวแล้วแถวเล่า 

“ปาหลินฮาหล่า มู่อิง!”  เสียงเจ้าหน้าที่เรียก