นางใน ตอนที่ 1

บทที่ 1

     ลมปลายฤดูใบไม้ร่วงหอบเอาฝุ่นทรายละเอียดสีเหลืองปลิวว่อนเข้ามาในลานบ้าน  เกาะตามหัวไชเท้าที่วางตากแดดตากลมอยู่ในกระด้งหน้าบ้าน  ทำให้เด็กหญิงที่นั่งอยู่ต้องคอยหมั่นเอาผ้าแห้ง ๆ เช็ดฝุ่นทรายออกเรื่อย ๆ 

     บ้านหลังน้อยที่เด็กหญิงและครอบครัวอาศัยอยู่ เป็นหนึ่งในจำนวนสามหลังที่ใช้ลานบ้านร่วมกัน  ในลานนอกจากหัวไชเท้า ยังมีผักกาดขาวแขวนตากอยู่เป็นราว  เด็กหญิงไม่ชอบงานดูแลพวกผักตากแห้งพวกนี้เลย  เพราะพอเข้าปลายฤดูใบไม้ร่วง ลมก็จะแรงพัดเอาฝุ่นทรายละเอียดเข้ามาจับตามซอกผัก  เช็ดออกยาก แต่จะไม่เช็ดก็ไม่ได้  ไม่เช่นนั้นเมื่อเอาผักแห้งเหล่านี้ไปทำอาหารกิน  เวลาเคี้ยวก็จะมีแต่ทรายละเอียดอยู่ในปาก    ซึ่งเป็นสิ่งที่พ่อของเด็กหญิงไม่ชอบอย่างมาก  และเมื่อพ่อไม่ชอบแล้ว แม่ของแม่หนูก็จะไม่ค่อยสบายใจ และก็จะมาลงที่ลูกสาวคนเดียวของบ้านคืออิงเอ๋ออีกนั่นเอง

   อิงเอ๋อสาละวนเช็ดฝุ่นทรายตามซอกผักออกเท่าที่เด็กสิบสองขวบคนหนึ่งจะทำได้  ส่วนแม่ของอิงเอ๋อเวลานี้นั่งเย็บรองเท้าคู่ใหม่ให้น้องชายของเธออยู่ในห้องด้านใน 

“นางเจี่ยซื่ออยู่ไหม?”

    เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมองผู้มาเยือน   ซึ่งประกอบด้วยชายวัยกลางคนสองคนแต่งกายดูภูมิฐาน กับผู้ใหญ่บ้านแซ่หลู่ของหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้  เด็กหญิงวางมือจากงานวิ่งเข้าไปรายงานแม่ในทันที

“แม่จ๋า ๆ ผู้ใหญ่หลู่พาใครก็ไม่รู้มาหาแน่ะจ๊ะ”

   นางเจี่ยซื่อวางรองเท้าที่ยังเย็บไม่เสร็จลงบนโต๊ะริมห้อง และเดินมามองที่ช่องประตู เมื่อเห็นผู้ใหญ่บ้านกับแขกผู้มาเยือนสองคนที่กำลังเดินตรงเข้ามา  นางก็รีบสั่งลูกสาวให้เอากาน้ำชาไปล้างและไปรินน้ำร้อนจากในครัวออกมา  ส่วนนางร้องเชื้อเชิญแขกทั้งสามเข้ามานั่งรอในห้องโถงของบ้านก่อน  

     เมื่อแขกทั้งสามนั่งลงเรียบร้อยแล้ว  นางเจี่ยซื่อก็รีบใส่ใบชาใหม่ ๆ ลงไปในกาน้ำชา  รอจนน้ำชาได้ที่ นางก็รินน้ำชาอย่างช้า ๆ ให้แก่แขกผู้มาเยือนทั้งสาม  แขกทั้งสามยกชาขึ้นจิบแล้วนางจึงได้นั่งลงเพื่อรอฟังธุระของผู้มาเยือน ผู้ใหญ่บ้านแนะนำผู้มาเยือนทั้งสองแก่นางเจี่ยซื่อว่า

“สองท่านนี้ มาจากฝ่ายทะเบียนกรมวังฝ่ายในของกองธงขาว[1]เรา  ท่านผู้นี้คือใต้เท้าฟาง  อีกท่านคือใต้เท้าจ๋าขูทา  สองท่านนี้จะมาตรวจสอบรายละเอียดของบัญชีรายชื่อเปาอี[2]ในหมู่บ้านเราปีนี้”

     นางเจี่ยซื่อรีบคารวะใต้เท้าทั้งสอง และรินชาเติมให้อีกรอบหนึ่ง  เสียงผู้ใหญ่บ้านพูดต่อไปว่า

“ใต้เท้าทั้งสองถามอะไร เจ้าก็ตอบไปตามความจริง ห้ามปิดบังอำพราง ไม่เช่นนั้นหากจับได้ จะต้องรับโทษหนักตามกฎของกองธงเรา  เจ้าเข้าใจหรือไม่”

“ผู้น้อยทราบแล้วเจ้าค่ะ” นางเจี่ยซื่อตอบเสียงเบาหวิว

“เอาล่ะ” เสียงใต้เท้าฟางเอ่ย “เจ้านั่งลงก่อน แล้วก็ค่อย ๆ ตอบคำถามไป”

“เจ้าค่ะ” 

ใต้เท้าจ๋าขูทา เลือกหยิบสมุดบัญชีเล่มหนึ่งออกมาจากห่อผ้าที่ผู้ใหญ่บ้านเป็นผู้ถือมา  จากนั้นก็เริ่มถามด้วยน้ำเสียงเข้มงวด

“เจ้าเป็นภรรยาของฮาหลินปาหล่า ฮาเอ่อไถ  ใช่หรือไม่”

“ใช่เจ้าค่ะ”

“เจ้ามีลูกทั้งหมดกี่คน เป็นลูกชายกี่คน ลูกสาวกี่คน”

“สามคนเจ้าค่ะ เป็นลูกชายสองคน ลูกสาวหนึ่งคน”

“ลูกสาวเจ้า ชื่อว่าฮาหลินปาหล่า มู่อิง เกิดปีที่ 1ในรัซศกปัจจุบัน  ปีนี้อายุครบสิบสองขวบแล้วใช่หรือไม่”

“ใช่เจ้าค่ะ”

“นอกจากลูกสาวคนนี้ ยังมีลูกสาวคนอื่น ๆ อีกไหม”

“ไม่มีแล้วเจ้าค่ะ”

ใต้เท้าฟางตบโต๊ะดังปังพลางตวาด

“บังอาจ  เจ้ากล้าโกหกหลอกลวงเจ้าหน้าที่ทางการหรือ   อยากโดนลงโทษหรือ?”

    นางเจี่ยซื่อแทบเข่าอ่อน ทรงกายไม่ไหว รีบร้องบอก 

“ผู้น้อยไม่ได้โกหกแม้แต่ครึ่งคำเจ้าค่ะ  เรื่องนี้ท่านผู้ใหญ่บ้านเป็นพยานให้ผู้น้อยได้”

ผู้ใหญ่หลู่พยักหน้า รีบบอกใต้เท้าทั้งสอง

“ใต้เท้า ที่นางพูดมาไม่ได้โกหก นางมีลูกสาวคนเดียวจริง ๆ “

“แล้วทำไมในสมุดบัญชีจึงบันทึกไว้ว่า นางมีลูกสาวอีกคน ชื่อมู่ผิง เกิดปีที่หก นี่อย่างไร เจ้าอ่านดู” พลางยื่นสมุดบัญชีให้ผู้ใหญ่หลู่อ่าน  ผู้ใหญ่หลู่ รีบบอกใต้เท้าด้วยความนอบน้อม

“ใต้เท้าทั้งสอง  ลูกสาวคนที่สองของนางเสียชีวิตไปหลังจากอายุได้แปดเดือน  ตอนนั้นข้าเป็นนายทะเบียนรับแจ้งและชันสูตรเอง  และได้แก้ในทะเบียนท้องถิ่นไปแล้ว  แต่ไม่ทราบว่าเหตุใดสมุดทะเบียนที่ฝ่ายในจึงยังมีชื่ออยู่”

“พวกเจ้าอย่าได้สมคบคิดกันโกหกหลอกลวง  หากถูกจับได้ พวกเจ้าล้วนต้องโดนลงโทษสถานหนัก” ใต้เท้าฟางขู่ด้วยเสียงต่ำ ๆ

    ผู้ใหญ่บ้านหลู่ร้องโอยเสียงดัง “ใต้เท้า! ผู้น้อยไม่บังอาจเด็ดขาด  หากใต้เท้าทั้งสองไม่เชื่อ ผู้น้อยจะไปเอาสมุดทะเบียนที่เก็บไว้ที่หมู่บ้านมายืนยันให้ดู”

    ใต้เท้าฟางและใต้เท้าจ๋าขูทาหันไปกระซิบกระซาบกัน  ส่วนนางเจี่ยซื่อนั่งก้มหน้าไม่กล้าเงยพลางบีบมือตัวเองแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด ด้วยความหวาดกลัวว่าจะโดนอาญาฐานปกปิดความจริง  อิงเอ๋อที่แอบดูจากประตูห้องครัวเห็นเหตุการณ์กระจ่าง แต่ไม่ทราบว่าผู้ใหญ่พูดอะไรกัน บ้านนี้ไม่เคยมี”ใต้เท้า” คนไหนย่างเหยียบมาเยือนเลย  อิงเอ๋ออยากจะรู้เหลือเกินว่าบรรดาใต้เท้าเหล่านั้นมาด้วยธุระอันใด แต่จะออกไปก็ไม่กล้า  ได้แต่แอบดูต่อด้วยใจระทึก

“พวกข้าเชื่อว่าเจ้าทั้งสองไม่กล้าโกหก” ในที่สุดใต้เท้าฟางก็เอ่ยปาก  “เอาล่ะ....ลูกสาวคนโตของเจ้า ชื่อ...อะไรนะ”

“มู่อิงเจ้าค่ะ”  นางเจี่ยซื่อรีบตอบ

“ดีแล้ว มู่อิง....เอาล่ะ เรียกนางออกมาให้พวกข้าดูหน่อย”

นางเจี่ยซื่อหันไปทางห้องครัวที่นางรู้ว่าลูกสาวยังยืนแอบอยู่  พลางเรียกเสียงเบา ๆ

“อิงเอ๋อ....รีบออกมาคำนับใต้เท้าทั้งสองท่านนี้เร็ว ๆ”

เด็กหญิงเดินออกมาด้วยท่าทีกึ่งอยากรู้กึ่งหวาดกลัว  นางมาหยุดยืนข้างผู้เป็นมารดา แล้วก็ก้มศีรษะคำนับอย่างสุภาพ แต่ไม่พูดอะไร

“เจ้าชื่ออะไร” ใต้เท้าฟางถามเสียงดุ

นางเจี่ยซื่อเอามือผลักหลังลูกสาวเบา ๆ กระตุ้นเตือนให้รีบตอบ

“อิงเอ๋อเจ้าค่ะ.....” พูดไปแล้ว กลับได้ยินเสียงใต้เท้าจ๋าขูทาตะคอกกลับจนเด็กหญิงหน้าเหยเก

“สกุลอะไร ชื่อเต็ม ๆว่าอะไร  ปีนี้อายุเท่าไหร่....รีบตอบมา...”

อิงเอ๋อรีบตอบตะกุกตะกัก

“ข้าน้อย....สกุลฮาหลินปาหล่า ชื่อมู่อิง  ปีนี้อายุสิบสองขวบเจ้าค่ะ”

    ใต้เท้าจ๋าขูทากับใต้เท้าหันไปกระซิบกระซาบกัน พลางจดข้อความลงในสมุดทะเบียน  ก่อนจะปิดสมุดฉับ และส่งให้ผู้ใหญ่หลู่ที่รีบรับสมุดไปอย่างนอบน้อม และเก็บใส่ห่อผ้าอย่างเรียบร้อย

“นางเจี่ยซื่อจงฟัง... “ ใต้เท้าฟางประกาศ “...เนื่องจากลูกสาวเจ้าปีนี้อายุครบเกณฑ์ ต้องเข้าไปรับการคัดเลือกที่เมืองหลวงเพื่อเลือกเข้าไปเป็นนางกำนัลฝ่ายในวังหลวง  มีกำหนดในเดือนเก้าขึ้นสามค่ำที่จะถึงนี้ ขอพวกเจ้ารีบเตรียมตัวให้พร้อม  หากลูกสาวเจ้าโชคดีได้รับคัดเลือกเข้าเป็นนางกำนัลในวัง  พวกเจ้าที่บ้านจะได้รับค่าตอบแทนจากทางการเดือนละสองตำลึงทุกเดือน จนกว่าลูกสาวเจ้าจะอายุได้ยี่สิบห้าปี  ก็จะมีสิทธิ์ออกจากวังกลับมาอยู่ที่บ้านได้ต่อไป”

เมื่อฟังใต้เท้าฟางประกาศจบ  นางเจี่ยซื่อก็หน้าซีด  แม้นางจะรู้มาก่อนว่าพวกเปาอีผู้หญิงที่สังกัดกองธงเหลือง ขลิบเหลือง และกองธงขาว  จะต้องเข้าไปรับการคัดเลือกเพื่อเป็นหญิงรับใช้ในวังหลวง  แต่นางไม่เคยคิดว่าลูกสาวของนางจะต้องมาโดนด้วย  นางรีบคุกเข่าลงอ้อนวอนใต้เท้าทั้งสองทันที

“ใต้เท้าทั้งสองโปรดเมตตา ลูกข้ายังเล็กนัก เข้าไปอยู่ในวังก็คงทำอะไรไม่เป็น  ขอใต้เท้าทั้งสองโปรดเมตตา  อย่าเอาชื่อนางลงไปในบัญชีเลยเจ้าค่ะ”

    ใต้เท้าจ๋าขูทาตวาด “พวกเจ้าเป็นแค่เปาอี  มีสิทธิ์อะไรมาปฏิเสธกฎที่บรรพชนชิงเราตราไว้ อีกอย่าง  หากลูกสาวเจ้าได้เป็นหญิงรับใช้ในวังก็ถือเป็นวาสนาแล้ว ยังไม่รีบขอบคุณพวกเราทั้งสองอีก”

    ใต้เท้าฟางหันไปพยักหน้าให้กับผู้ใหญ่หลู่  ผู้ใหญ่หลู่รีบหันไปบอกนางเจี่ยซื่อทันที

“พี่สะใภ้ อย่าทำอย่างนี้  หากทางการเอาเรื่อง พวกท่านทั้งบ้านจะรับไม่ไหวหรอก”

     นางเจี่ยซื่อคุกเข่านิ่ง ไม่มีเรี่ยวแรงจะลุกขึ้น ในสมองนางมีแต่คำว่า “อิงเอ๋อจะต้องไปเป็นข้าทาสในวังหลวง” ซ้ำไปซ้ำมา  เมื่อนางหันไปดูอิงเอ๋อ  ก็เห็นลูกสาวยืนน้ำตาไหลพรากอยู่ข้าง ๆ ไม่ต้องสงสัยเลยว่า สิ่งที่ใต้เท้าฟางประกาศออกมา อิงเอ๋อเข้าใจได้ชัดเจนทุกคำพูดเหมือนกับนางผู้เป็นมารดา

.........................................

     ใต้เท้าทั้งสองพร้อมด้วยผู้ใหญ่หลู่กลับไปนานแล้ว    แต่สองแม่ลูกยังคงกอดกันร้องไห้  นางเจี่ยซื่อนับแต่เสียลูกสาวคนที่สองไป   ก็เหลือลูกสาวเพียงคนเดียวคืออิงเอ๋อ  ส่วนลูกชายทั้งสองของนางคือฟู่กวา กับฟู่คุน  ปีนี้อายุสิบขวบ และเจ็ดขวบตามลำดับ  ซนตามประสาเด็กผู้ชาย และไม่เคยอยู่ช่วยงานที่บ้านเลย   ทุกอย่างที่อาศัยแรงงานในบ้านนี้ ก็มีเพียงนางและอิงเอ๋อที่ช่วยกันดูแล  หากอิงเอ๋อต้องไปเป็นสาวใช้ในวัง  นางก็ยังไม่รู้ว่าชีวิตที่ไม่มีลูกสาวคนนี้คอยอยู่ใกล้  ๆ จะเป็นอย่างไร

เย็นมากแล้ว แต่ฮาเอ่อไถ สามีของนางก็ยังไม่กลับถึงบ้าน  นางเจี่ยซื่อเช็ดน้ำตาให้อิงเอ๋อ  แล้วก็ไล่ให้อิงเอ๋อไปจุดเตาหุงข้าว และไปเก็บผักที่ตากแห้งไว้กลับเข้ามาตากใต้ชายคา  ส่วนนางก็ลุกขึ้นไปเข้าครัวเตรียมทำกับข้าวตามปกติ  สองแม่ลูกช่วยกันเงียบ ๆ อยู่ในครัว  โดยไม่มีเสียงหยอกล้อ เสียงดุหรือเอ็ดเหมือนอย่างเคย

.......................................

     ลมเย็นปลายฤดูใบไม้ร่วงพัดลอดหน้าต่างเข้ามาในห้อง ทำให้เปลวเทียนเต้นระริกวูบไหวไปมา  ฮาเอ่อไถนั่งสูบกล้องยาเงียบ ๆ ฟังนางเจี่ยซื่อเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้ฟังอย่างเคร่งขรึม เมื่อภรรยาเล่าจบ  ฮาเอ๋อไถก็ยังคงนั่งเงียบ ไม่ออกความเห็นอย่างไรแม้แต่คำเดียว

“ท่านพี่  พวกเราจะทำอย่างไรดี” นางเจี่ยซื่อถามด้วยความกระวนกระวาย พลางบิดมือไปมาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี

ฮาเอ่อไถอัดควันเข้าปอดลึก ๆ ก่อนจะถอนหายใจยาว  หันไปหาภรรยาคู่ยาก

“อาอวี้เอ๋ย....พวกเราเป็นซั่งเปาอี[3]กองธงขาว นับว่ามีศักดิ์ศรีเหนือกว่าเปาอีของกองธงอื่นๆ แล้ว   เพราะมีแต่ลูกหลานของพวกเราเท่านั้นที่จะได้รับการคัดเลือกเข้าวังหลวง  ถึงแม้จะเป็นแค่สาวใช้หรือทหารยาม  แต่ก็ยังมีศักดิ์ศรีกว่าเปาอีกองธงอื่น ๆ  ที่เป็นได้แค่สาวใช้ตามบ้านขุนนางหรืออ๋องตามหัวเมืองเป็นไหน ๆ...หากว่าอิงเอ๋อของเราได้เข้าไปเป็นสาวใช้ในวังจริง ๆ  ก็นับว่าเป็นเกียรติของวงศ์ตระกูลเรา  เจ้าไม่ควรขัดขืนหรือไม่พอใจ  อีกอย่าง การที่ลูกเราได้เข้าไปอยู่ในวัง  ก็จะได้ไปเปิดหูเปิดตา   ได้เข้าไปอยู่ในที่สูง ซึ่งมีแต่เชื้อพระวงศ์ชั้นสูงและผู้สูงศักดิ์ทั้งนั้น  ลูกก็จะได้ไปฝึกฝนอบรมมารยาทต่าง ๆ เป็นอย่างดี ....เจ้ารู้ไหม  สาว ๆ ที่ฝ่านการเป็นสาวใช้ในวังน่ะ  เรียกค่าสินสอดได้แพงกว่าลูกสาวชาวบ้านธรรมดามากนัก....”

“สาวใช้ก็คือสาวใช้!” ภรรยากระแทกเสียง “จะเป็นสาวใช้ในวังหรือนอกวัง ก็เป็นแค่ขี้ข้าอยู่นั่นเอง  ข้าไม่อยากให้ลูกไปเป็นสาวใช้ในวังเลยจริง ๆ” นางคร่ำครวญ

ฮาเอ่อไถใช้ด้ามกล้องยาสูบเคาะศีรษะภรรยาเบา ๆ  พลางกระแทกเสียง

“เจ้านี่...ช่างดื้อด้านเสียจริง  ข้าไม่พูดกับเจ้าแล้ว!....อีกอย่างก็ใช่ว่าอิงเอ๋อจะต้องเป็นสาวใช้ในวังจริง ๆ เมื่อไร  ลูกยังต้องไปรับการคัดเลือกดูตัวก่อน  หากเจ้านายในวังท่านพอใจหรอก จึงจะได้เป็นสาวใช้ในวังจริง ๆ เจ้าไม่รู้เรื่องอะไรก็อย่ามาบ่นคร่ำครวญนักเลย....ข้ารำคาญ!”

“จริงสินะ  ลูกยังต้องไปผ่านการคัดเลือกอีก....ข้าก็มัวแต่ตกใจจนลืมไป.....”นางเจี่ยซื่อหน้าชื่นขึ้น  พลางยกมือขึ้นพนม หันออกไปนอกหน้าต่าง “พระโพธิสัตว์กวนอิมโปรดทรงเมตตา  ขออย่าให้ลูกสาวของข้า โดนคัดเลือกไปเป็นสาวใช้ในวังเลยเจ้าค่ะ”  นางพนมมือ ก้มหัวอธิษฐานอย่างนอบน้อม

ฮาเอ่อไถสูบยา พ่นควันช้า ๆ นิ่งอยู่เป็นครู่ใหญ่ ก่อนจะเอ่ยปาก

“ข้าได้ยินมาว่าที่เหลียวหนิง  มีศาลเจ้าที่ศักดิ์สิทธิ์อยู่แห่งหนึ่ง  ข้าว่ามะรืนนี้จะเดินทางไปไหว้เทพเจ้าที่นั่น  ขอยันต์มาให้อิงเอ๋อเพื่อไว้ปกป้องคุ้มครองตอนที่ลูกจะเดินทางไปเข้าเมืองหลวง....เจ้าอยู่บ้านดูแลลูกให้ดี  ช่วยจัดเตรียมเสื้อผ้ากันเครื่องกันหนาว และเสบียงไว้ให้ลูกได้แล้ว  ไม่เช่นนั้นจะไม่ทันการณ์  อีกไม่นานก็จะถึงสามค่ำเดือนเก้าแล้ว”

“ท่านพี่....แล้วลูกเราจะเดินทางเข้าเมืองหลวงได้อย่างไร  ตั้งแต่เล็ก ๆ มาลูกไม่เคยออกจากหมู่บ้านเลยแม้แต่ก้าวเดียว แล้วนี่ต้องไปไกลถึงเมืองหลวง ระยะทางจากเหลียวหนิงไปถึงเมืองหลวงก็ไม่ใช่ใกล้ ๆ ”  นางเจี่ยซื่อเริ่มวิตกอีก

“เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องวิตก  ข้าอยู่กองม้าข้ารู้ดี  เพราะว่าทุกทีที่ทางการมีการคัดเลือกสาวใช้ หรือเลือกสาวงามเข้าวัง  ทางกองธงแต่ละสีต้องจัดเตรียมรถม้าให้  เจ้าอย่าห่วง....ลูกเราจะปลอดภัย และจะได้ร่วมเดินทางไปกับเด็กจากหมู่บ้านนี้คนอื่น ๆ  ในรถคันเดียวกันนั่นแหละ อีกอย่างหนึ่ง ข้าพอจะสนิทสนมกับผู้ดูแลกองรถม้าอยู่บ้าง ข้าจะฝากฝังให้เขาช่วยดูแลลูกเราเป็นพิเศษ เจ้าอย่ากังวลไปนักเลย”

“ถ้าท่านพี่ว่าอย่างนั้น ข้าก็วางใจ  ท่านจะไปเหลียวหนิงก็รีบไปรีบกลับล่ะ...”

“ข้ารู้แล้วน่ะ!....”ฮาเอ่อไถตัดบท “นี่ก็ดึกมากแล้ว ข้าจะนอนแล้ว!”

ฮาเอ่อไถดับกล้องยาสูบ   ส่วนผู้เป็นภรรยาก็รีบไปยกน้ำเข้ามาล้างเท้าให้สามีอย่างรู้หน้าที่  ก่อนจะดับเทียนขึ้นเตียงตามไปหลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว 

แม้ว่าฮาเอ่อไถจะยกเหตุผลมาปลอบนางต่าง ๆ นานา  แต่เจี่ยซื่อก็ยังคงกังวลเรื่องอิงเอ๋อจนไม่อาจข่มตาหลับได้ง่าย ๆ แต่นางก็ไม่กล้าพลิกไปพลิกมาเพราะกลัวสามีจะรำคาญ   เลยได้แต่นอนหลับตานิ่ง ๆ อยู่บนเตียงจนใกล้รุ่งเช้า  จีงรีบลุกขึ้น แต่งตัว จุดเทียนย่องไปที่ห้องของลูก ๆ ชะโงกเข้าไปดูว่าลูกเป็นอย่างไร โดยเฉพาะอิงเอ๋อ

เห็นหน้าลูกแล้วนางก็ใจแทบเหลวละลายด้วยความเป็นห่วง  บนหน้ากลม ๆ ของอิงเอ๋อยังมีรอยคราบน้ำตาเปื้อนไปทั่ว  นี่คงร้องไห้ทั้งคืนกว่าจะหลับ  ช่างน่าสงสารเหลือเกิน  ผู้เป็นแม่ได้แต่เอามือเสยผมที่ปรกหน้าผากลูกขึ้นเบา ๆ พลางถอนใจใหญ่ด้วยความกังวล

..........................

          อิงเอ๋อกำกระเป๋าปักใบน้อยที่แม่ส่งให้กับมือเมื่อสามหลายวันก่อนที่จะเดินทาง  กระเป๋านี้สองด้านปักเป็นรูปดอกโบตั๋นสีสวยสดใสอันหมายถึงความมีวาสนาสูงส่ง  ในกระเป๋ายังมียันต์แผ่นเล็ก ๆ ที่อาหม่า(พ่อในภาษาแมนจู)ของเด็กหญิง ดั้นด้นจากหมู่บ้านเล็ก ๆ ในจี๋หลินไปถึงศาลเจ้าที่ว่ากันว่าศักดิ์สิทธิ์ที่สุดที่เหลียวหนิงเพื่อขอมาปกปักรักษาอิงเอ๋อให้ปลอดภัย และมีแต่โชคดี  ในใจอิงเอ๋อยังหวนนึกถึงคำพูดที่อาหม่าพูดกรอกหูก่อนแม่หนูจะออกจากหมู่บ้านมา

                “จำไว้นะอิงเอ๋อ  ถ้าหากลูกโชคดีได้รับคัดเลือกเข้าไปเป็นสาวใช้อยู่ในวัง ขอให้ทำหน้าที่ให้ดีที่สุด  ลูกต้องจงรักภักดีกับเจ้านายของลูก  อย่าได้ทำอะไรให้เป็นที่เสียเกียรติของตระกูลฮาหลินปาหล่าของเรา  ลูกเข้าใจไหม?”

                อิงเอ๋อที่ยังคงยืนก้มหน้ามองดูดิน ทำได้แค่พยักหน้าน้อย ๆ  น้ำตายังรินไหลไม่ขาดสาย  แต่ไม่กล้าสะอื้นไห้หรือว่าร้องออกมาดัง ๆ เหมือนเด็กหญิงคนอื่น ๆ ที่มารวมตัวกันในลานในวันนี้   เพราะเด็กหญิงรู้ดีว่า อาหม่าของเธอไม่ชอบคนอ่อนแอ

            “ลูกเป็นลูกหลานชาวกองธง  ในหมู่พวกกองธงของเราไม่มีคนขี้ขลาด  ลูกต้องกล้าหาญ  เชิดหน้าไว้ให้สมกับเป็นลูกหลานของแมนจู  น้ำตา...” ฮาเอ่อไท่หยุดไปนิดหนึ่ง “....อย่าได้หลั่งไหลออกมาให้ใครได้เห็นง่าย ๆ เข้าใจหรือเปล่า?” ปาหลินฮาหล่า ฮาเอ่อไท่ สั่งสอนลูกสาวด้วยน้ำเสียงดุดัน แต่ถ้าอิงเอ๋อเงยหน้าขึ้นมองอาหม่าของตัวเองสักนิด ก็จะเห็นได้ว่า ขอบตาของฮาเอ่อไท่ก็เริ่มแดงก่ำเหมือนกัน  ฮาเอ่อไท่สูดน้ำมูกเบา ๆ ก่อนถอนหายใจและบอกลูกสาวเสียงอ่อน

            “ไปเถอะ  อย่าให้คนอื่นรอเรานาน  จะเป็นการเสียมารยาท”

            ปาหลินฮาหล่า มู่อิง โผเข้ากอดผู้เป็นบิดาไว้แนบแน่น  จนฮาเอ่อไท่ต้องอุ้มขึ้นมา แล้วพาไปส่งถึงรถม้าที่จอดรออยู่  ฮาเอ่อไท่จูบหน้าผากลูกสาวเบา ๆ ก่อนจะตัดใจ ส่งตัวลูกสาวเข้าไปในรถม้าคันใหญ่ที่เป็นพาหนะพาพวกเด็ก ๆ ในหมู่บ้าน ไปเข้ารับการคัดเลือกที่เมืองหลวง

            นางเจี่ยซื่อทำได้เพียงยืนรอส่งลูกสาวอยู่ห่าง ๆ เหมือนกับแม่คนอื่น ๆ ที่ร้องไห้จนตาบวมแดง  นางร้องสั่งแล้วสั่งอีก

            “รักษาตัวเองให้ดีนะลูก  อย่าดื้อ อย่าซนนะ....กระเป๋าที่แม่ทำให้จงเก็บรักษาไว้ให้ดี ๆ อย่าทำหายนะลูกนะ...คัดเลือกเสร็จแล้วก็รีบกลับมาหาแม่ไว ๆ นะลูก....”

            อิงเอ๋อมองลอดหน้าต่างรถม้าออกไป  ขณะที่รถม้าเริ่มเคลื่อนตัวไกลจากลานหน้าหมู่บ้านไปเรื่อย ๆ ภาพของพ่อกับแม่เริ่มมีขนาดเล็กลงทุกที ๆ  พอเลี้ยวโค้ง  ภาพของพ่อกับแม่ที่โบกมือไหว ๆ ก็หายลับไปจากสายตา  อิงเอ๋อน้ำตาไหลพราก  เหลียวมองรอบ ๆ ตัว เด็กหญิงรุ่นราวคราวเดียวกันทุกคนที่อยู่ในรถล้วนแต่มีน้ำตานองหน้า ร้องไห้แข่งกันเสียงดังอย่างไม่มีใครอายใคร  เพียงเท่านั้น อิงเอ๋อก็ปล่อยโฮออกมาลั่นรถไม่อายใครแล้วเหมือนกัน 

                เสียงรถม้าวิ่งไปเรื่อย ๆ ดังกุบ ๆ กับ ๆ อิงเอ๋อหลับ ๆ ตื่น ๆ มาตลอดทาง ในสมองน้อย ๆ ครุ่นคิดแต่ว่า เมื่อไรจะได้กลับไปบ้านเสียที....ป่านนี้ทุกคนที่บ้านกำลังทำอะไร  แม่จะยุ่งอยู่กับการสาละวนเย็บผ้าหรือเปล่า...ผักที่ดองไว้ได้ที่แล้วหรือยัง....น้อง ๆ ล่ะ ใครจะดูแล....และอาหม่าของเธอ จะมีใครคอยปรนนิบัติรับใช้ได้ถูกใจไหมนะ.....เด็กหญิงเฝ้าครุ่นคิดถึงแต่เรื่องเหล่านี้อย่างหนักจนม่อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว